به گزارش خودرونگاران به نقل از صمت ، به دعوت رنو همراه با گروهی از قطعه‌سازان و البته خبرنگاران به ورسای رفتیم تا با دیدی موشکافانه مرکز فنی- مهندسی رنو را زیر ذره‌بین کنجکاوی‌های‌مان قرار دهیم.  حرکت اتوبوس کند می‌شود، به پنجره نگاه می‌کنم. زیر بارش تند باران، ساختمانی خودنمایی می‌کند که گویی در دل دشت روییده و اگرچه بر خلاف تصورم آسمان‌خراش نیست و سر به فلک نکشیده اما گویی زمین را خراشیده و از عرض، مرتفع به نظر می‌رسد. از اتوبوس پیاده می‌شویم و در نخستین نگاه، پرچم سه‌رنگ ایران که در کنار پرچم فرانسه برافراشته شده، توجه‌مان را به خود جلب می‌کند. قسمت بیرونی ساختمان از چند استخر بزرگ تشکیل شده؛ استخرهایی که به گفته سخنگویان رنو، آب مجموعه را ذخیره می‌کند و اکنون با بارش‌های چند روزه به اندازه‌ای سطح آب بالا آمده که گویی هر لحظه احتمال سرازیر شدن آن به داخل ساختمان وجود دارد. وارد ساختمان مرکز فنی- مهندسی رنو می‌شویم. براساس برنامه قرار است همراه با قطعه‌سازان از قسمت‌های مختلف این مرکز بازدید کنیم. ابتدا در اتاقی جمع می‌شویم و خانم راهنما که به نظر می‌رسد کارکشته است و از زیر و بم فعالیت‌های جاری در این ساختمان اطلاع دارد، از تاریخچه احداث این مرکز سخن می‌گوید. شرکت رنو ۱۱۸ سال پیش تاسیس شده و در حال‌حاضر ده‌ها کارخانه در فرانسه و کشورهای مختلف دنیا دارد. این شرکت خودروسازی به گفته مدیرعامل رنو پارس، حدود ۲۶ درصد بازار خودرو فرانسه را در اختیار دارد که سهمی بیش از شرکت پژو است و به صورت مشخص با نشان‌های نام آشنایی همچون نیسان، سامسونگ، آفتوواز (شرکتی روسی که با نشان لادا شناخته می‌شود) و همچنین دایملر شراکت می‌کند. راهنمای رنو پس از ارائه این توضیحات از روی برنامه «PowerPoint»، به توصیف ساختمان‌ها و تجهیزاتی که در این مرکز وجود دارد، می‌پردازد. نام منطقه‌ای که مرکز فنی – مهندسی رنو در آن واقع شده، «گویان کورت» است. این مرکز در سال ۱۹۹۸م راه‌اندازی شده و بیش از ۱۰ هزار کارمند با ۶۲ ملیت دارد. علاوه بر آن ۲هزار نفر پرسنل پیمانکار خارجی به کارکنان این مرکز سرویس می‌دهند. در این ساختمان غول‌پیکر، بیش از ۱۰ هزار اتاق جلسه و ۷ رستوران ساخته شده است. علاوه بر آن گروه‌های مهندسی در این مرکز به تجهیزات پیشرفته‌ای برای طراحی همچون دیوارهای طراحی دیجیتال، دستگاه‌های شبیه‌ساز خودرو ( سیمولیتور ) برای تست خودرو و همچنین روشنایی خودرو مجهز شده‌اند. دیدن تصاویر این تجهیزات هر اندازه هم که به صورت مجازی باشد، برای ما که متاسفانه مراکز تحقیق و توسعه خودروسازی‌مان خروجی‌های قابل لمسی ندارد، بسیار عجیب و تامل‌برانگیز است. البته مقایسه فعالیت خودروسازان داخلی با خودروسازانی که در سطح جهانی برنامه‌ریزی کرده‌اند و هر روز به دانشی جدید دست می‌یابند، روش نادرستی است اما اگر خواهان ماندن در بازار هستیم، باید به گونه‌ای دیگر به امکانات‌مان نگاه کنیم و از توان و هوش مهندسان خودروساز به‌درستی بهره ببریم. بگذریم و از فضای مرکز خارج نشویم. رنویی‌ها در مرکز فنی – مهندسی خود ۳ بخش اصلی تعریف کرده‌اند. بخش اول اوانسه ( AVANCE) نام دارد که محل شروع طراحی تمام پروژه‌هاست. بخش میانی را «رووش» (RUCHE) نام گذاشته‌اند که کندو نامیده می‌شود و تمام فعالیت‌های توسعه محصول در این بخش به‌صورت دیجیتال پیش می‌رود. به این بخش از آن جهت کندو می‌گویند که مثل کندو ازدحام دارد. قسمت آخر، سایت تولیدی کوچکی است که در آن یک نمونه کوچک از خط تولید وجود دارد و مهندسان برای تولید آزمایشی نمونه‌های طراحی‌شده از این سایت استفاده می‌کنند. (داخل پرانتز بگویم که اگرچه در زمان بازدید منتظر بودیم هرچه سریعتر به این بخش وارد شویم اما بازدید از این سایت جمع‌وجور امکان‌پذیر نبود. )