به گزارش خودرونگاران به نقل از دنیای اقتصاد، در آن دوران که بزرگ‌ترین شریک صنعت خودرو کشور یعنی پژو، ایران را ترک کرده بود، و منابع اصلی تامین قطعه نیز خودروسازان داخلی را تحریم کرده بودند، جاده مخصوصی‌ها چاره‌ای جز روی آوردن به قطعات چینی و امثال آن نداشتند. از آن سو البته قطعه‌سازان داخلی که آنها نیز تحریم شده و همچنین موفق به دریافت مطالبات خود از خودروسازان نشده بودند، امکان تامین قطعات موردنیاز خودروسازی کشور را نداشتند. ازآنجاکه صنعت خودرو ایران دولتی است و مدیران آن اختیار تام در اموری مانند تولید و تعدیل نیرو ندارند، امکان توقف تولید نیز وجود نداشت و در این شرایط تنها یک راه باقی می‌ماند و آن، رفتن به سراغ سایر منابع تامین قطعه به خصوص چینی‌ها بود. نتیجه این ماجرا اما کاهش کیفیت خودروهای داخلی بود؛ به‌نحوی‌که بخشی از مشتریان داخلی به‌شدت از سطح کیفی خودروهای خریداری شده طی سال‌های تشدید تحریم به خصوص 91 و 92، نا راضی اند. در این شرایط، توقعی که از خودروسازان داخلی می‌رود، ارائه خدمات پس از فروش مناسب به «خودروهای تحریمی» است. به‌عبارت بهتر، ازآنجاکه مشکل اصلی این خودروها، استفاده از قطعات نامرغوب و دارای سطح کیفی پایین است، جایگزینی آنها با قطعات مناسب و با کیفیت می‌تواند تا حدی از نارضایتی مشتریان بکاهد.