به گزارش خودرونگاران به نقل از ایسنا، با تصویب نمایندگان تمامی اشخاص، دستگاه‌ها و موسسات اعم از دولتی و غیردولتی و دستگاه‌هایی که شمول قانون بر آنها مستلزم ذکر و یا تصریح نام است و تمامی اشخاص مستقر در مناطق آزاد تجاری- صنعتی، مناطق ویژه اقتصادی، شهرک‌ها و نواحی صنعتی موظف‌اند مقررات و سیاست‌های این قانون ا رعایت نمایند. سازمان (محیط زیست) مسئول نظارت بر حسن اجرای این قانون است.
آیین‌نامه فنی در زمینه کنترل و کاهش آلودگی‌های موضوع این قانون توسط سازمان (محیط زیست) تهیه و به تصویب هیأت وزیران می‌رسد.
همچنین نمایندگان اصطلاحات به‌کار رفته در این قانون را به شرح زیر تعریف کردند:
1- آلودگی هوا: عبارت است از انتشار یک یا چند آلاینده اعم از آلاینده‌های جامد، مایع، گاز، پرتوهای یون‌ساز و غیریون‌ساز، بو و صدا در هوای آزاد، به صورت طبیعی یا انسان ساخت، به مقدار و مدتی که کیفیت هوا را به گونه‌ای تغییر دهد که برای سلامت انسان و موجودات زنده، فرآیندهای بومشناختی(اکولوژیکی) یا آثار و ابنیه زیان‌آور بوده و یا سبب از بین رفتن یا کاهش سطح رفاه عمومی گردد.
2- حدود مجاز انتشار آلاینده‌ها: میزان مجاز خروجی آلاینده‌ها از منابع آلوده‌کننده هوا
3- منابع آلوده‌کننده هوا به شرح زیر عبارتند از:
- منابع طبیعی: شامل طوفان‌های گرد و غبار، طوفان‌های شن، آتش‌سوزی جنگل‌ها، مراتع، آتشفشان‌ها و هواویزهای دریایی می‌باشد.
- منابع انسان ساخت: شامل؛
الف) منابع متحرک: هرگونه منبعی که در اثر حرکت ایجاد آلودگی می‌کند. از قبیل وسایل نقلیه موتوری و غیرموتوری
ب) منابع‌ثابت: هرگونه منبعی که در محلی ثابت سبب انتشار آلاینده‌ها می‌گردد. از قبیل صنایع، عملیات معدنی، کشاورزی، بخش‌های خدماتی، تجاری، اداری و خانگی
4- مواقع اضطراری: مواقعی است که با استمرار پایداری جوی (بر اساس اعلام سازمان هواشناسی) و یا افزایش میزان غلظت آلاینده‌ها (بر اساس اعلام سازمان) شرایط به‌گونه‌ای در کوتاه مدت، سلامت انسان و محیط‌زیست را دچار مخاطره جدی بنماید.
5- سازمان: برای رعایت اختصار، در این قانون واژه«سازمان» به‌جای «سازمان حفاظت محیط زیست» آورده می‌شود.