به گزارش خودرونگاران به نقل از دنیای اقتصاد، در حال حاضر خودروهایی مانند پراید،پژو 405 و پارس در مجموع صاحب بیشترین حجم تیراژ در صنعت خودرو ایران هستند و اتفاقا شرکت‌های تولیدکننده آنها و همچنین قطعه‌سازان، همواره از داخلی‌سازی بالای این محصولات صحبت به میان می‌آورند. با این حساب طبعا خودروسازان داخلی نباید نیاز چندانی به واردات قطعات داشته باشند، زیرا طبق ادعای مطرح شده مبنی بر داخلی‌سازی بالا (افزون بر 90 درصد)، حجم بسیار زیادی از قطعات موردنیاز باید از داخل تامین شود. این در حالی است که آمار سال گذشته گمرک ایران نشان می‌دهد انواع و اقسام قطعات (از ساده‌ترین آنها گرفته تا قطعات پیچیده)، ازسوی خودروسازان و حتی قطعه‌سازان وارد کشور شده و مبدا بسیاری از این قطعات نیز چین بوده است. البته از کشورهای دیگری مانند هند و امارات‌متحده عربی نیز انواع قطعات خودرو وارد کشور شده است، با این حال چین با فاصله زیادی در صدر قرار دارد.

اما چرا واردات قطعات خودرو حتی ساده‌ترین آنها نیز به کشور، تا این حد برای تولیدکنندگان داخلی جذاب و شیرین است؟ در پاسخ به این پرسش، برخی کارشناسان معتقدند واردات در برخی مواقع جذاب‌تر و کم‌دردسرتر از تولید بوده و گاهی حتی سود بیشتری را نیز به دنبال دارد، بنابراین برخی خودروسازان و قطعه‌سازان ترجیح می‌دهند نیاز خود را از این طریق تامین کنند.این در شرایطی است که به گفته برخی کارشناسان، گاهی واردات قطعات خودرو، هزینه بیشتری را نیز به دنبال دارد، با این حال ساده‌تر بودن پروسه آن و همچنین وجود برخی مسائل حاشیه‌ای (از جمله اختلاف‌نظر میان خودروسازان و قطعه‌سازان)، واردات را در پاره‌ای مواقع بر تولید و تامین داخل ارجح کرده است.در این شرایط اگر روابط میان قطعه‌سازان و خودروسازان داخلی تنظیم شود، می‌توان تا حد قابل‌توجهی از حجم ورود قطعات (حداقل قطعات ساده) کاست و مانع خروج ارز از کشور شد.