هر خانواده ای مجبور به تامین کلیه نیازهای خودش از جمله کشاورزی، شکار، ماهیگیری و استفاده از پوست حیوانات به عنوان پوشاک بوده است. پس از این دوران، با شکل گیری جوامع ابتدایی، حرکت از خودکفایی به بازارهای غیرمتمرکز و معاملات پایایای شکل گرفت. در معامله پایاپای، محصولات به صورت مستقیم و بدون واسطه‌ با محصولات دیگر مبادله می‌شوند، باید جنس می دادند و جنس می گرفتند. محصولات کشاورزی می دادند و پوست شکار را به عنوان پوشاک می گرفتند. در جوامع امروزی با تشکیل بازارهای متمرکز، داد و ستدها چندجانبه شدند. سیر تکاملی بازارها در ایران نیز به چندین هزار سال پیش از میلاد برمی‎گردد که در سکونت‎گاه‎های اولیه در ایران آثاری از وجود کارگاه‎های صنایع دستی و مکان‎هایی برای فروش آنها به دست آمده است. امروزه هر کشوری در سطح بین المللی در یک یا چند زمینه شناخته شده و شهره می باشد. به عنوان مثال ایران در فرش و خاویار، هلند در گل، برزیل در شکر، کوبا در قهوه، سریلانکار در چای، سنگاپور در الماس، بنگلادش در پوشاک و عربستان به نفت معروفند. از زمان آغاز جنگ ایران و عراق، به واسطه تحریمها و محدودیتها، برخی کالاها الزاما به عنوان کالای استراتژیک شناخته شدند و لازم بود فارغ از بهترین یا اقتصادی ترین بودن شان در سطح دنیا، در داخل کشور و بدون وابستگی به سایر کشورها در قالب خودکفایی تولید شوند. اما اکنون با توجه به تغییر شرایط بین المللی، ارتباط با برخی کشورهایی که سهم بالایی در بازارهای جهانی  و قابلیت معامله در قالب تهاتر را دارند، نیز فراهم است. اگرچه به کرات توسعه روابط کشورمان با چین و باز شدن پای محصولات چینی مورد انتقاد قرار میگیرد، اما اگر بخواهیم صادقانه به محیط بین المللی اطرافمان نگاه کنیم به راحتی قابل درک است که نه تنها چین از بزرگترین بازارهای قابل دسترسی برای ما است بلکه باید قبول کرد که برخی از کالاهای چینی هستند که دارای کیفیت بالاتر و قیمت پایین تر از مشابه ایرانی همان کالا هستند.  ریشه یابی عدم موفقیت ما در تولید خودرو سواری و قطعات خودرو اگرچه بارها و بارها مورد بحث و بررسی قرار گرفته است اما توجه به این واقعیت ضروری است که مردم مترصد استفاده از فرصت می باشند. اگر خودروهای چینی در ایران فروششان بالا رفته است، اگر قطعات خودرو از چین به ایران قاچاق می شوند، ناشی از اصرار به قرارگیری خودرو در لیست کالاهای نیازمند خودکفایی و کنترل دستوری بازار است. آمار هفت ماهه واردات قطعات خودروی سواری به کشورمان نشان می دهد از مجموع قریب به 1.7 میلیارد دلار قطعات وارداتی به کشورمان، بیش از 80 درصد آنها از مبدا چین و عمده قطعات وارداتی در این دوره مربوط به قطعات دارای ساخت داخل پایین بوده اند. این به این معناست که بازار خودروهای مونتاژی چینی در کشورمان؛ خواه به دلیل کیفیت پایین خودروهای تولید داخل و خواه به دلیل عدم وجود تنوع بالا؛ مورد استقبال مشتریان ایرانی قرار گرفته است و رشد سهم بازار و کسب بیش از 22 درصد بازار خودروهای سواری بخش خصوصی با شرکا چینی، موید این امر است.     اگر آمار سالانه میزان قاچاق به مقدار تقریبی دو میلیارد دلار در سال را نیز با احتساب سهم مشابه چین و نسبت هفت ماهه را هم به آن اضافه کنیم، مبادله رسمی و غیر رسمی ما در حوزه صرفا قطعات خودرو سواری با کشور چین طی هفت ماهه سالجاری مجموعا قریب به 2.3 میلیارد دلار و ماهانه به طور متوسط 330 میلیون دلار بوده است. توجه به این نکته خالی از لطف نیست که بر اساس اعلام اخیر؛ مبنی بر تخصیص 200 میلیون دلار دیگر علاوه بر 250 میلیون دلار قبلی تخصیصی برای واردات خودرو در سالجاری، مجموعا 450 میلیون دلار برای این واردات خودروی سواری به کشور تخصیص یافته است که این رقم معادل یک ماه و نیم واردات قطعات چینی به بازار کشورمان است و البته بخش عمده خودروهای وارداتی نیز چینی خواهند بود. اگرچه توسعه روابط با کشورهای دیگر می تواند منجر به تنوع در بازار شود اما باید در نظر داشته باشیم کدام کشورها هستند که حاضر به برقراری این ارتباط تهاتری هستند و یا کدام کشورها هستند که اگر کالایی را به آنها بدهیم، کالایی دارند تا در ازای آن به ما بدهند. امروز کشورمان به غیر از کالاهای اساسی، به فناوری، مواد اولیه، دانش پیشرفته و صنایع های‌تک نیاز دارد و لازمست ضمن به روز رسانی لیست کالاهای قرارگرفته در فهرست خودکفایی، تمرکزمان بر کشورهایی صورت پذیرد که توانایی و ثبات تامین آن کالا را دارا می باشند.