به گزارش خودرونگاران به نقل از زومیت، کمپانی دایملر با سرمایه‌گذاری چند صد میلیون دلاری در زمینه‌ی فناوری ایمنی، جایگاهی برای خود در آینده باز کرده است. به نظر می‌رسد مرکز فناوری‌محور جدید تأمین ایمنی وسیله نقلیه (TFS) در شهر سیندل‌فینگن، مدرن‌ترین مرکز تست تصادف در دنیا باشد. اگرچه استفاده از سیستم‌های کمکی مدرن نقش مهمی در جلوگیری از بروز حادثه بازی می‌کند، مادامی‌که تعداد بسیار زیادی وسیله نقلیه از نسل‌های مختلف هنوز در جاده‌ها هستند، موضوع ایمنی منفعل هنوز بسیار اهمیت دارد و بنابراین نقشی کلیدی در توسعه‌ی وسایل نقلیه بازی می‌کند.
زمین جدید در شهر سیندل‌فینگن تمامی نیازمندی‌های لازم را در خود جای داده است. ایده‌ی مسیر تصادف به‌صورت انعطاف‌پذیر و مؤثر، نه‌تنها امکان انجام تست‌های تصادف کلاسیک را میسر می‌سازد بلکه پیش‌نیازهای تست‌های جدید را نیز به‌طور کامل فراهم آورده است. برخورد دو خودرو (Car2Car) در همه‌ی زوایا، ارزیابی ایمنی، مانورهای خودکار به همراه تصادف متعاقب آن، آزمون‌های تصادف با کامیون و بسیاری از شرایط دیگر شامل این موارد می‌شوند. در این مرکز جمعاً در حدود ۷۰ نوع پیکربندی تست تصادف متفاوت، امکان پذیر است. علاوه بر این در مرکز تست جدید مرسدس بنز، تست اجزاء و روش‌های جدید برای اندازه‌گیری پارامترهای قبل و بعد از تصادف نیز ارائه می‌شوند.
طولانی‌ترین مسیر تصادف بیش از ۲۰۰ متر است. پنج بلوک تصادف در کل قابل دسترس است؛ بلوک‌هایی که می‌توانند آزادانه در فضا حرکت داده شوند و حول محور قائم قابل چرخش هستند. به همراه یک سیستم دیواره‌ی متحرک، این مجموعه قادر به انجام چهار تست هم‌زمان و مجزا با واگن‌های موجود است. به لطف ایده‌ی فناوری‌محور جدید و طرح سیستم انعطاف‌پذیر، سالانه حدود ۹۰۰ تست تصادف قابل انجام است. به‌علاوه، هرساله ۱۷۰۰ تست در ابعاد کوچک‌تر نیز می‌توان انجام داد.
چالش‌هایی که همیشه سازندگان مکان‌های انجام تست تصادف با آنها روبرو هستند، مانند عدم وجود ستون در سالن تست بزرگ و زمین بسیار صاف مسیرهای تصادف، در این مکان برطرف شده‌اند. یکی از امکانات ویژه‌ی دیگر ساختمان این است که به کمک گرمای تلف‌شده در مکان‌های مجاور و از طریق کانال‌های هوا به سمت داخل، دما کنترل می‌شود.
در محدوده‌ی ۴ متری اطراف مرکز مسیر مسابقه، تلرانس‌های مجاز برابر با ۲ میلی‌متر در هر متر و در طول کلی مسیر، ۵ میلی‌متر در هر صد متر است. کف سالن روی تقریباً ۵۰۰ ستون بتنی قرار گرفته است که هرکدام تا عمق ۱۸ متری زمین فرو رفته‌اند. مانند سیستم‌های گرمایش از کف، از سیستم گرمایش به‌منظور برآورده کردن الزامات پایداری دما در سالن استفاده شده است.
طرح‌ریزی اولیه‌ی این پروژه به بیش از ده سال پیش بازمی‌گردد. ساخت و ساز در پاییز سال ۲۰۱۳ شروع و مراسم افتتاحیه‌ی آن در دوازدهم ماه می سال ۲۰۱۵ برگزار شد و اولین تست تصادف عملی در ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۶ انجام گرفت.
