به گزارش خودرونگاران به نقل از ایرنا ،‌شاید زود باشد اما رویدادهای مختلف نشان می‌دهد فعالیت‌های انتخاباتی در همین روزها آغاز شده است؛ هر جناحی بذر خود را می‌پاشد تا چند ماه دیگر بتواند دانه‌های آن را درو کند.

در این میان خودرو دانه‌ای مرغوب است. افرادی گمان می‌کنند با انتقاد از آن، می‌توانند میوه‌های شیرین آن را در قالب آرای مردمی به سود خود جلب کنند.
هر چه باشد 18 میلیون خودرو در خیابان‌های ایران در حال ترددند، هر چه باشد 700 هزار نفر به صورت مستقیم و 2 میلیون و 400 هزار نفر به صورت غیرمستقیم در صنایع مرتبط با خودرو کار می‌کنند، هر چه باشد سهم خودروسازان از تولید ناخالص داخلی (جی.دی.پی) 2 تا 3 درصد است، هر چه باشد انتقاد به صنعت خودرو جذابیت بالایی دارد!
این روزها شنیده می‌شود بذرپاشان انتخابات در کوی و برزن سخن از شیوه مدیریت خود بر صنعت خودرو می‌رانند و همه آنچه دستاورد کارکنان زحمتکش نهادهای تولیدی است یکباره به نام خود ثبت می‌کنند که در فلان سال که ما بودیم بیشترین رشد تولید ثبت شد! یا در بهمان سال که ما بودیم قیمت خودرو را گران نکردیم و ... اما باید قضاوت را به جدول ها سپرد.
با نگاهی به جدول قیمت خودرو در دولت هشتم و نهم متوجه این جهش قیمتی می‌شویم.
با نگاهی به جدول تفاوت قیمت ها، بیشترین شتاب قیمت خودرو مربوط به سال‌های 1389 تا 1392 یعنی سه سال پایانی دولت نهم بوده است.
چند دلیل عمده برای افزایش قیمت خودرو در دوره هشت ساله ریاست‌جمهوری محمود‌احمدی‌نژاد از سوی کارشناسان برشمرده می‌شود که عبارتند از: «افت شدید تولید»، «اعمال سیاست تثبیت قیمت خودرو»، «بروز مشکلات مالی در صنعت خودرو»، «افزایش نرخ ارز» و «تحریم‌های بین‌المللی» که از سه تای آخر با نام کلی‌تر «رشد هزینه‌های تولید خودرو» یاد می‌شود.
احمدی نژاد در یکی از معروف‌ترین گفت و گوهای زنده تلویزیونی خود درباره روند صعودی وحشتناک قیمت خودرو گفت «چطور ممکن است خودروسازان پراید را 20 یا 18 میلیون (تومان) بگویند و بعد اظهار کنند ضرر می کنیم. پرایدی که 8 یا 8.5 میلیون (تومان) است؛ بالاخره کیلویی چند؟»
هر چه بود پرایدی که تا سال 1390 با رقمی حدود 10 میلیون تومان (100 میلیون ریال) معامله می‌شد یکباره روندی صعودی به خود گرفت و تا مرز 17 میلیون تومان (170 میلیون ریال) رسید.
نباید از یاد برد نگاه سیاسی به صنعت خودرو چه بلایی بر سر این صنعت پس از هشت سال سیاست ورزی مهرورزانه درآورد! سال 1392 یکی از بدترین سال‌های صنعت خودروسازی ایران رقم خورد. دولت امریکا در آن سال تحریم های بی‌رحمانه جدیدی را علیه ایران تصویب کرد که زمان اجرای آن از اول ژوئیه 2013 (دهم تیر 1392) تعیین شد. پس از اعمال این تحریم، شرکت های خودروساز خارجی یکی پس از دیگری از کشور خارج شده و ارتباط خود را با ایران قطع کردند که در این میان زیان های مالی زیادی به 2 طرف وارد شد.
نگاهی به آمار و ارقام صنعت خودرو در سال 1392 بیانگر وضعیت بسیار وخیم این صنعت است؛ در آن سال شاخص میزان تولید خودرو سواری با افت 26 درصدی نسبت به سال 1391 به 624 هزار دستگاه رسید.
سال 1392 شاخص میزان صادرات با کاهش شدید 80 درصدی نسبت به سال 1391 به 10 هزار دستگاه رسید.‏ در شاخص سودآوری در سال‌های 1391 و 1392 شرکت‌های خودروساز داخلی 40 هزار میلیارد ریال زیان کردند.‏
سال 1392 در شاخص اشتغال نیز اگرچه شرکت‌های خودروسازی به صورت دستوری و برخی مصلحت‌ها از تعدیل نیروهای شاغل خودداری کردند اما در صنعت قطعه شاهد افت 30 تا 40 درصدی اشتغال بودیم.‏
واقعیت اینکه اگر خودروسازی ایران نتوانسته است در سطح مطلوبی قرار گیرد علت آن را باید در سیاست‌زدگی این صنعت جستجو کرد و اگر قرار باشد این صنعت بار دیگر دستمایه جلب آرای سیاست ورزان قرار گیرد، ممکن است لطمات بیشتری را تجربه کند.