به گزارش خودرونگاران به نقل از صمت ، نقش و کارکرد تامین‌کنندگان بر همگان آشکار است و نبود آنها با وجود تاکید دولت بر داخلی‌سازی قطعات، صنعت خودرو را با مشکل مواجه می‌کند. در نتیجه حضور زنجیره تامین قطعه، پای مذاکرات شرکت‌های پژو یا رنو کارآمدتر است چرا که کشور در بخش صنعت خودرو مشکلی ندارد و بیشترین مشکل در زنجیره تامین خودروسازان است.
اگر خودروسازی در صنعت خودرو به مشکلی بر بخورد برای خارج شدن از بن‌بست کوتاه‌ترین و بهترین راه را برای خود انتخاب می‌کند و به تولید یک خودرو خارجی در داخل می‌پردازد. به این ترتیب به راحتی مشکلات خود را از این طریق رفع می‌کند.
بنابراین در برخی از این قراردادها هدف تنها خروج شرکت خودروساز از مشکلات فعلی است. در نتیجه وارد کردن قطعه‌سازان و مهیا کردن شرایط همکاری این صنعت با قطعه‌سازان خارجی در اولویت‌های بعدی او قرار می‌گیرد.
در بحث ارتقا و توسعه صنعت، جنس قراردادها به طور معمول متفاوت می‌شود و مشارکت‌ها به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد.
اگر در انعقاد قراردادها حتی کارشناسان علمی دانشگاهی نیز ورود پیدا می‌کردند سمت و سوی همکاری‌ها در جهتی دیگر حرکت می‌کرد. گلایه دانشگاهیان نیز از این جهت بود که نقش آنها به عنوان ضلع سوم مشارکت‌ها نادیده گرفته شد و به نوعی حذف شدند.
در شرایط فعلی یکی از پرسش‌ها این است که به طور نمونه مرکز جرم پژو ۲۰۸ در کدام قسمت این خودرو قرار دارد؟ پرسش ساده‌ای است و به طور قطع طرف فرانسوی پاسخ آن را می‌داند اما آیا این دانش در اختیار طرف قرارداد قرار می‌گیرد؟ اگر چه با یک آزمایش چند ساعته به جواب خواهیم رسید.
اما مسئله این است که در این امور مهم، دانشی خوب است که خودروسازان و دانشگاهیان را بازی دهد تا در محتوای قراردادها بسیاری از نکته‌های ظریف دانشی گنجانده شود.
در نتیجه به نظر می‌رسد برای کامل بودن زنجیره، هر ۳ ضلع صنعت خودرو؛ اعم از زنجیره تامین، خودروسازان و دانشگاهیان حضور پررنگ در مذاکرات و همکاری‌های بین‌المللی داشته باشند.
ابوالفضل خلخالی - عضو هیات علمی دانشگاه علم و صنعت