به گزارش خودرونگاران به نقل از صمت؛
اگر این نسبت ۵۱ به ۴۱ بود سود طرف خارجی در صادرات قطعه به ایران بود در نتیجه اطلاعات لازم را در اختیار ما قرار نمی‌داد.
با انعقاد هوشمندانه قراردادهای جدید برد طرفین در این است که محصول در کشور تولید و عرضه شود. به هر حال هر دو طرف به‌دنبال سود خود هستند، طرف خارجی سرمایه‌گذاری کلان می‌کند که خودروارزان‌تری تولید و به سود بیشتر برسد. اگر در صنعت خودرو، محصولی صددرصد داخلی‌سازی شود اما مشتری نداشته باشد به‌طور قطع هیچ نفعی برای صنعت کشور نخواهد داشت.
خبرهای خوبی که شنیده می‌شود این است که در پارکینگ‌های خودروسازان هیچ خودرویی وجود ندارد و هرچه تولید می‌شود وارد بازار و فروخته می‌شود. اگر نسبت عرضه و تقاضا خوب پیش برود قطعه‌ساز نیز می‌تواند پول خود را به موقع بگیرد، ترتیب معادله درست پیش می‌رود.
به‌طور قطع هر بنگاهی ببیند که نفعش در ساخت داخل است به دنبال واردات نخواهد رفت زیرا مشکلات گمرک، هزینه‌های حمل‌ونقل، نوسانات ارزی و نبود حمایت‌های بانکی برای جابه‌جا کردن پول افراد را به دردسرهای زیادی می‌اندازد.
امروز بدون اغراق بالای ۷۰ تا ۸۰درصد قطعه‌سازان داخلی نگاه‌شان به پروژه‌های جدید برای داخلی‌سازی قطعات است. در مقطعی به ناچار به سمت واردات رفتند به علت اینکه بسیاری از شرکت‌های صاحب فناوری اطلاعات و دادهای خود را در اختیار ما قرار نمی‌دادند.
دقت داشته باشیم تمام قطعات وارداتی به بازار OEM (قطعات ارائه شده برای خدمات پس از فروش) خودروساز وارد نمی‌شود. بخش زیادی از واردات توسط بازرگانان و فعالان اقتصادی انجام می‌شود که در بازار یدک به فروش می‌رسد و آن نیز کنترل‌های خود را می‌خواهد. این قطعات در بازار یدک حتی زیر قیمت تولیدات داخل است.
زمانی که قطعه من قطعه‌ساز را خودروساز بهتر می‌خرد، به سمت بازار یدک نمی‌روم و این بازار را بازرگان باید پر کند. در نتیجه در این بازار قطعه‌سازان زیاد درگیر نیستند.
امید رضایی - فعال در صنعت قطعه